Για μια καθαρή διατροφή!

  Τι καταλαβαίνω όταν ακούω “comfort food Όταν ακούω τη φράση “comfort food”, δεν σκέφτομαι ποτέ δίαιτες, προγράμματα διατροφής, κανόνες και περιορισμούς. Για μένα είναι μια λέξη γεμάτη παιδική ανεμελιά. Είναι το παιχνίδι στην αυλή με τις φίλες μου, το γέλιο που έβγαινε αβίαστα, εκείνη η αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει αργά και γλυκά. Είναι οι μυρωδιές από την κουζίνα της γιαγιάς μου, τότε που ετοίμαζε το κοκκινιστό της με τα μακαρόνια και το βουνό από τριμμένο τυρί. Και όλοι, μα όλοι, καθόμασταν γύρω από το ίδιο τραπέζι, να μιλάμε όμορφα και να γελάμε, να μοιραζόμαστε μικρές στιγμές που τότε δεν καταλάβαινα πόσο ανεκτίμητες ήταν. Comfort food για μένα είναι η θαλπωρή. Είναι η σιγουριά που ένιωθα όταν ο παππούς μου μ’ έπιανε από το χέρι στο δρόμο και ένιωθα ότι τίποτα κακό δεν θα μπορούσε να συμβεί. Είναι το άγγιγμα της μνήμης, εκείνη η ανάμνηση που σε πλημμυρίζει από τρυφερότητα και σε κάνει να νιώθεις παιδί ξανά, έστω και για λίγα λεπτά. Όταν τα “comfort foods” σε γεμίζουν κενό Δεν ε...

  Γιατί κοιτάζω τις ετικέτες Για μένα η καθαρή διατροφή δεν είναι κανόνες, δεν είναι πειθαρχία, ούτε σίγουρα στέρηση. Είναι μια φιλοσοφία. Είναι η ανάγκη μου να ξέρω τι βάζω στο πιάτο μου, τι τρώω κάθε μέρα και τι κρύβεται πίσω από τη γεύση ενός προϊόντος. Δεν θέλω να αφήνω την επιλογή μου στην τύχη ή να ακολουθώ απλώς το μάρκετινγκ μιας ετικέτας. Θέλω να μπορώ να κοιτάξω τη λίστα των συστατικών και να καταλάβω αμέσως αν αυτό που κρατάω είναι ένα απλό τρόφιμο ή ένα κατασκεύασμα γεμάτο πρόσθετα. Δεν κοιτάζω τις ετικέτες με φόβο ή καχυποψία. Δεν βάζω ταμπέλες ότι κάτι είναι "κακό". Απλώς θέλω να ξέρω. Γιατί για μένα καθαρή διατροφή σημαίνει διαφάνεια: να έχω μια τίμια σχέση με το φαγητό μου, να μην νιώθω ότι μου κρύβεται κάτι. Όσο πιο απλό, τόσο πιο κοντά σε αυτό που ονομάζω εγώ καθαρή διατροφή. Το ψωμί και τα κρυμμένα υλικά Όταν αγοράζω ένα απλό ψωμί, περιμένω να βρω μόνο τέσσερα υλικά: αλεύρι, νερό, μαγιά, αλάτι. Κι όμως, διαβάζοντας την ετικέτα, ανακαλύπτω συχνά μια ολόκληρη...

Η Απλότητ α στο Πιάτο Μου Υπάρχουν μέρες που δεν θέλω περίπλοκα φαγητά. Δεν έχω διάθεση για μεγάλες προετοιμασίες, ούτε για σάλτσες και μπαχαρικά που γεμίζουν τον πάγκο. Θέλω κάτι απλό, ζεστό και οικείο. Ένα πιάτο που μπορώ να το φτιάξω με κλειστά μάτια και που να με περιμένει στο τραπέζι σαν μικρή αγκαλιά. Σε αυτές τις μέρες, η σκέψη μου πάει κατευθείαν στον πουρέ πατάτας. Όχι τον έτοιμο σε φακελάκι, αλλά τον αληθινό, αυτόν που φτιάχνεται με λίγες πατάτες, γάλα, ελαιόλαδο και αλάτι. Ο Πουρές της Γιαγιάς Η πρώτη φορά που έμαθα να τον φτιάχνω ήταν δίπλα στη γιαγιά μου. Στην κουζίνα της, με το ξύλινο τραπέζι και το μεγάλο παράθυρο που έμπαζε φως, η διαδικασία ήταν πάντα η ίδια: Καθαρίζαμε τις πατάτες, τις ρίχναμε στην κατσαρόλα και περιμέναμε υπομονετικά να μαλακώσουν. Εκείνη μου έλεγε «μην τις βιάζεις, άφησέ τες να γίνουν μόνες τους». Όταν το πιρούνι έμπαινε εύκολα, ήξερα ότι ήταν έτοιμες. Αυτό που κρατώ από εκείνες τις στιγμές δεν είναι μόνο η γεύση, αλλά η ηρεμία που είχε η διαδικασία...

Η βόλτα μου στους διαδρόμους Κάθε φορά που πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ, δεν πάω απλώς για ψώνια. Είναι μικρή ιεροτελεστία. Μου αρέσει να περπατάω αργά στους διαδρόμους, να σταματάω μπροστά στα ράφια και να κοιτάζω προσεκτικά. Δεν βιάζομαι. Κάποιοι βάζουν πράγματα στο καλάθι τους μηχανικά, εγώ όμως απολαμβάνω τη διαδικασία σαν να ψάχνω θησαυρούς. Κι αυτοί οι θησαυροί, για μένα, είναι τα καθαρά, φυσικά τρόφιμα. Η πρώτη εντύπωση δεν αρκεί Τα πρώτα που τραβάνε το βλέμμα μου είναι πάντα τα πολύχρωμα κουτιά και οι εντυπωσιακές συσκευασίες. Λες και μου φωνάζουν: «Πάρε με!». Όμως έχω μάθει να μην ενθουσιάζομαι εύκολα. Κρατάω μια μικρή απόσταση, σαν να θέλω να γνωρίσω πρώτα κάποιον πριν τον εμπιστευτώ. Πλησιάζω, πιάνω το προϊόν και το γυρίζω από πίσω. Εκεί κρύβεται η αλήθεια: στην ετικέτα. Διαβάζοντας τα συστατικά Το πρώτο που προσέχω είναι η λίστα των συστατικών. Αν βλέπω λέξεις που αναγνωρίζω, είμαι σε καλό δρόμο. Αν μπορώ να τα προφέρω όλα χωρίς να σκοντάψω, ακόμη καλύτερα. Όταν όμως συναντώ λ...