Τα comfort foods: οι κακές αγκαλιές και οι καλές
Τι καταλαβαίνω όταν ακούω “comfort food
Όταν ακούω τη φράση “comfort food”, δεν σκέφτομαι ποτέ δίαιτες, προγράμματα διατροφής, κανόνες και περιορισμούς. Για μένα είναι μια λέξη γεμάτη παιδική ανεμελιά. Είναι το παιχνίδι στην αυλή με τις φίλες μου, το γέλιο που έβγαινε αβίαστα, εκείνη η αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει αργά και γλυκά. Είναι οι μυρωδιές από την κουζίνα της γιαγιάς μου, τότε που ετοίμαζε το κοκκινιστό της με τα μακαρόνια και το βουνό από τριμμένο τυρί. Και όλοι, μα όλοι, καθόμασταν γύρω από το ίδιο τραπέζι, να μιλάμε όμορφα και να γελάμε, να μοιραζόμαστε μικρές στιγμές που τότε δεν καταλάβαινα πόσο ανεκτίμητες ήταν.
Comfort food για μένα είναι η θαλπωρή. Είναι η σιγουριά που ένιωθα όταν ο παππούς μου μ’ έπιανε από το χέρι στο δρόμο και ένιωθα ότι τίποτα κακό δεν θα μπορούσε να συμβεί. Είναι το άγγιγμα της μνήμης, εκείνη η ανάμνηση που σε πλημμυρίζει από τρυφερότητα και σε κάνει να νιώθεις παιδί ξανά, έστω και για λίγα λεπτά.
Όταν τα “comfort foods” σε γεμίζουν κενό
Δεν είναι όμως όλα τα comfort foods ίδια. Δεν είναι όλα συνδεδεμένα με μνήμες και αγκαλιές. Υπάρχουν κι εκείνα που μοιάζουν σαν πυροτεχνήματα. Σε εντυπωσιάζουν τη στιγμή που τα βλέπεις, τα θέλεις, τα ορμάς σχεδόν με λαχτάρα. Και μετά; Μετά σε αφήνουν με ένα παράξενο κενό.
Ένα κομμάτι πίτσα με μπόλικο τυρί και αλλαντικά. Το βλέπεις να λιώνει μπροστά σου και νομίζεις πως βρήκες τη λύση σε όλα. Το τρως βιαστικά, το απολαμβάνεις εκείνη τη στιγμή, αλλά λίγο μετά… τίποτα. Καμία θαλπωρή, καμία ζεστασιά. Μόνο μια αίσθηση ότι κάτι λείπει.
Ή εκείνη η σοκολάτα που τη σπας στα δάχτυλα και λιώνει στο στόμα σου. Ναι, την ώρα που τη γεύεσαι είναι σαν χάδι. Μα πολύ σύντομα, όλο αυτό σβήνει, και μένεις να αναρωτιέσαι γιατί ένιωσες για λίγο πως σε παρηγόρησε, ενώ στην πραγματικότητα δεν σε άγγιξε πουθενά.
Και τα σουβλάκια, με τις πίτες, τις πατάτες, τις σως. Στην πρώτη μπουκιά λες “αυτό ήθελα”. Μα μετά από λίγο νιώθεις πως δεν σε κράτησαν πουθενά. Δεν είναι μια αγκαλιά· είναι ένα γέμισμα της στιγμής. Ένα ξεγέλασμα.
Αυτά τα φαγητά δεν είναι αληθινά comfort foods. Είναι σαν τις κακές αγκαλιές: σε σφίγγουν πολύ, σε βαραίνουν, δεν σε γεμίζουν τρυφερότητα. Μόνο μια πρόσκαιρη ένταση που μετά ξεθωριάζει.
Η παγίδα της στιγμιαίας παρηγοριάς
Ξέρω πια ότι όλα αυτά είναι μια παρόρμηση. Τα βλέπεις, τα ποθείς, αλλά δεν υπάρχει ιστορία πίσω τους. Δεν υπάρχει μνήμη. Δεν υπάρχει μυρωδιά που να σου θυμίσει το σπίτι σου ή μια στιγμή της παιδικής σου ηλικίας. Είναι μια λάμψη χωρίς υπόβαθρο.
Το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές αυτά τα “πυροτεχνήματα” σε κάνουν να τα ζητάς ξανά και ξανά. Όχι γιατί έχουν ψυχή, αλλά γιατί είναι φτιαγμένα για να τα θες. Είναι σαν να σου πουλάνε αγάπη σε συσκευασία, αλλά όταν την ανοίγεις, βρίσκεις απλώς κενό. Και όσο περισσότερο τα δοκιμάζεις, τόσο πιο έντονα συνειδητοποιείς ότι λείπει το βασικό: η αληθινή θαλπωρή.
Αντίκρυ στις κακές αγκαλιές, τα καλά comfort foods
Ευτυχώς, υπάρχουν και τα άλλα. Εκείνα που δεν τα διαφημίζει κανείς, δεν τα βλέπεις σε γυαλιστερές εικόνες, δεν τα τρως για εντυπωσιασμό. Είναι απλά, απέριττα, γεμάτα μνήμες και ψυχή.
Μια φασολάδα που σιγοβράζει στο μάτι και αρωματίζει όλο το σπίτι. Να βάζεις το κουτάλι στο πιάτο κι ο αχνός να σε τυλίγει σαν ζεστή κουβέρτα. Να κόβεις με το χέρι ένα ζεστό καρβέλι ψωμί και να το μοιράζεσαι στο τραπέζι, όπως τότε που ήμασταν όλοι μαζί.
Μια σπανακόπιτα με χειροποίητο φύλλο, εκείνο το τραγανό και χρυσαφένιο που άνοιγε η γιαγιά μου στο ξύλινο τραπέζι. Κάθε μπουκιά κι ένα ταξίδι πίσω, στην κουζίνα που μύριζε βούτυρο και φρέσκα μυρωδικά.
Ένα πιάτο μακαρόνια με κιμά. Όχι κάτι σπουδαίο στα χαρτιά, αλλά για μένα είναι ό,τι πιο σπουδαίο. Γιατί δεν είναι τα μακαρόνια, ούτε ο κιμάς. Είναι η στιγμή που όλη η οικογένεια μαζεύεται γύρω από το τραπέζι. Είναι η φωνή της μαμάς που λέει “έτοιμο το φαγητό” και ξαφνικά όλα τα προβλήματα της ημέρας εξαφανίζονται.
Και οι γεμιστές ντομάτες με πιπεριές. Να ψήνονται αργά στον φούρνο και το άρωμα να γεμίζει κάθε γωνιά του σπιτιού. Αυτή η μυρωδιά είναι καλοκαίρι. Είναι αυλή. Είναι χαμόγελα και ξεγνοιασιά.
Ή ακόμα πιο απλά: μια φέτα ζεστό ψωμί με λίγη φέτα και μια ντομάτα κομμένη στη μέση. Το πιο απλό γεύμα, που όμως για μένα είναι η πιο καθαρή μορφή παρηγοριάς.
Αυτά είναι τα αληθινά comfort foods. Είναι οι καλές αγκαλιές. Αυτές που σε κρατούν ζεστά, χωρίς να σε βαραίνουν. Που δεν σε ξεγελούν, αλλά σε γεμίζουν με τρυφερότητα και αλήθεια.
Η καθαρή διατροφή σαν αγκαλιά
Όλα αυτά τα φαγητά έχουν κάτι κοινό: είναι καθαρά. Όχι με την έννοια της “υγιεινής”, αλλά με την έννοια της καθαρότητας. Είναι φτιαγμένα με αγνά υλικά, με αγάπη, με φροντίδα. Δεν έχουν τίποτα περιττό, τίποτα φτιαχτό, τίποτα που να προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει.
Η καθαρή διατροφή για μένα είναι αυτό: να ξέρω τι βάζω στο πιάτο μου, να μπορώ να το αναγνωρίσω, να το μυρίσω και να το συνδέσω με κάτι δικό μου. Είναι το αντίθετο του να τρως κάτι που σε τραβάει απλώς γιατί λάμπει. Η καθαρή διατροφή δεν φωνάζει· ψιθυρίζει. Σου λέει “είμαι εδώ, σε κρατάω, σε γεμίζω”.
Γιατί έχει σημασία να ξεχωρίζω
Δεν λέω ότι δεν τρώω ποτέ τα “κακά” comfort foods. Υπάρχουν, κάπου στα ράφια, για εκείνες τις στιγμές που θέλω κάτι έντονο και γρήγορο. Αλλά ξέρω πια ότι δεν είναι εκεί για να με παρηγορήσουν. Δεν περιμένω από αυτά να με γεμίσουν θαλπωρή. Είναι απλώς γεύσεις της στιγμής, χωρίς ιστορία, χωρίς αγκαλιά.
Η παρηγοριά, η πραγματική, βρίσκεται αλλού. Στα φαγητά που κουβαλούν μνήμες. Στα απλά πιάτα που ταυτίζονται με αγάπη, με σπίτι, με οικογένεια. Εκείνα που δεν με ξεγελούν, που δεν με βαραίνουν, που δεν με κάνουν να ψάχνω κι άλλο.
Οι δικές μου επιλογές σήμερα
Σήμερα, όταν θέλω να νιώσω παρηγοριά, στρέφομαι πάντα στα απλά. Μια φέτα ζεστό ψωμί με φέτα και ντομάτα. Μια σπανακόπιτα που φτιάχνω εγώ και γεμίζει το σπίτι με μυρωδιές. Ένα πιάτο μακαρόνια με κιμά και μπόλικο τυρί.
Δεν είναι γιατί είναι πιο “σωστά”. Είναι γιατί είναι γεμάτα ψυχή. Γιατί δεν είναι φαγητά που με γεμίζουν μόνο στο στομάχι, αλλά κυρίως στην καρδιά.
Κι αν το comfort food είναι μια αγκαλιά, τότε για μένα αυτές είναι οι πιο γλυκές και αληθινές αγκαλιές. Οι καθαρές, οι ζεστές, οι δικές μου.
«Μερικές φορές, η πιο ζεστή αγκαλιά κρύβεται σε ένα πιάτο πουρέ πατάτας. Δες πώς να τον φτιάξεις απλά, με μόνο 4 υλικά:
[Πουρές πατάτας: Η απλή συνταγή καθαρής διατροφής με 4 υλικά].»
https://www.evisnutritiontips.gr/2025/09/4.html
Να φροντίζετε το σώμα σας, το μυαλό σας και την ψυχή σας.
Εύη Μπέλλου
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Αλίκη Πανοπούλου, Εγώ και η Ανάγκη μου για Τροφή, Εκδόσεις Opera, Αθήνα 2014.
Ευάγγελος Ζουμπανέας, Διαιτολόγος- Διατροφολόγος Master Practitioner in Eating Disorders and Obesity, ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ, Η απάντηση στη βουλιμία, την πολυφαγία και την παχυσαρκία, 6η έκδοση, Εκδόσεις Κλειδάριθμος, Πρώτη έκδοση Ιούνιος 2019.
Το συγκεκριμένο άρθρο είναι δική μου πρωτότυπη συγγραφή και στηρίζεται σε προσωπική μου έρευνα, εμπειρία και μελέτη δημοσιευμένης βιβλιογραφίας, όπου και την αναφέρω. Το περιεχόμενο παρέχεται καθαρά και μόνο για ενημερωτικούς σκοπούς και σε καμία περίπτωση δεν προτρέπουν κάποιον να ακολουθήσει ή να διακόψει φαρμακευτική αγωγή ή να αγνοήσει ιατρικές συμβουλές ή επαγγελματική συμβουλή. Ο αναγνώστης παραμένει ο ίδιος υπεύθυνος για τις επιλογές του και καλείται να συμβουλεύεται πάντα επαγγελματία υγείας πριν κάνει οποιαδήποτε τροποποίση στη διατροφή, στον τρόπο ζωής ή στη λήψη συμπληρωμάτων. Κάθε ομοιότητα με άλλο δημοσίευμα είναι συμπτωματική. Η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνο αν γίνει σαφή αναφορά στην πηγή και ενεργό σύνδεσμο προς το παρόν ιστολόγιο
Photo by micheile henderson on Unsplash
