Για μια καθαρή διατροφή!

Θυμάμαι... Πάντα θυμάμαι τους γονείς μου με μια γλυκιά τρυφερότητα. Είχαν έναν τρόπο να κάνουν τα καθημερινά πράγματα να μοιάζουν με μικρές γιορτές. Όταν πηγαίναμε στο σούπερ μάρκετ, ένιωθα πως ήμασταν σε κυνήγι θησαυρού. Τα ράφια ήταν γεμάτα με μικρές απολαύσεις: μπισκότα, χυμούς, ροφήματα, όλα σε φωτεινές συσκευασίες. Ποτέ δεν μας έλειπε τίποτα. Το καλοκαίρι, η κουζίνα μας είχε πάντα ένα δροσερό ρόφημα στο ψυγείο. Εναλλάσσονταν: πορτοκαλάδες, λεμονάδες, παγωμένα τσάγια. Θυμάμαι να γεμίζω και να ξαναγεμίζω το ποτήρι μου, απολαμβάνοντας την αίσθηση του κρύου γυαλιού στο χέρι και τη φρεσκάδα στον ουρανίσκο. Αυτή η συνήθεια με ακολούθησε μέχρι την ενηλικίωση. Κάποια στιγμή, άρχισα να στέκομαι μπροστά στις ετικέτες με μεγαλύτερη περιέργεια. Όχι με φόβο ή αυστηρότητα—απλώς ένιωσα πως ήθελα να ξέρω τι βάζω στο ποτήρι μου. Και κάπως έτσι άρχισα να φτιάχνω τα δικά μου ροφήματα. Το δικό μου παγωμένο τσάι Δεν ήταν καμιά μεγάλη απόφαση. Μια μέρα απλώς έβρασα λίγο νερό, έβαλα μερικά φακελάκια μαύ...

Όταν άκουσα πρώτη φορά για το τροποποιημένο άμυλο Η πρώτη φορά που πρόσεξα το τροποποιημένο άμυλο σε ένα προϊόν ήταν τυχαία. Κοίταζα τη συσκευασία μιας έτοιμης σάλτσας και εκεί, ανάμεσα στα υλικά, υπήρχε και αυτή η φράση: "τροποποιημένο άμυλο". Δεν ήξερα τι ακριβώς ήταν. Στην αρχή το πέρασα για κάτι απλό, ίσως κάποιο αλεύρι ή κάποιο φυσικό πηκτικό όπως το κορν φλάουερ. Το άφησα στην άκρη. Όμως, όσο συνέχιζα να μαγειρεύω στο σπίτι και να προσπαθώ να καταλαβαίνω τι ακριβώς περιέχουν τα τρόφιμα γύρω μου, αυτή η λέξη συνέχιζε να εμφανίζεται. Σε γλυκά, σε σάλτσες, σε γιαούρτια, ακόμη και σε παγωτά. Και κάθε φορά αναρωτιόμουν: τι ακριβώς είναι αυτό το τροποποιημένο άμυλο και γιατί είναι τόσο παντού; Τι είναι τελικά το τροποποιημένο άμυλο; Το τροποποιημένο άμυλο δεν είναι ένα συστατικό που μπορώ να έχω στην κουζίνα μου. Δεν είναι απλό άμυλο από καλαμπόκι ή πατάτα που το βράζεις για να πήξεις μια σούπα. Είναι ένα υλικό που έχει υποστεί επεξεργασία — μπορεί να έχει αλλάξει χημικά ή φυ...

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που έφτιαξα μόνη μου αραβικές πίτες στο σπίτι. Μου είχε καρφωθεί στο μυαλό ότι ήθελα να φτιάξω κάτι απλό, χωρίς πολλά υλικά, κάτι "καθαρό", που να ξέρω ακριβώς τι περιέχει. Δεν ήμουν σίγουρη αν θα μου πετύχει – και γενικά, οι πρώτες μου απόπειρες στη μαγειρική σπάνια είναι επιτυχημένες. Πάντα κάτι πάει στραβά, ή φτιάχνω κάτι καλό αλλά αφήνω πίσω μια κουζίνα που μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο. Αυτή τη φορά όμως, κάτι άλλαξε. Μπήκα με άλλη διάθεση στην κουζίνα, ίσως με λιγότερο άγχος, ίσως και με περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Και τελικά, όχι μόνο κατάφερα να τις φτιάξω, αλλά βγήκαν τόσο ωραίες που πλέον τις φτιάχνω ξανά και ξανά. Και κάθε φορά που μυρίζει η κουζίνα ψημένο ψωμάκι, νιώθω πως κάτι κάνω καλά. Η συνταγή που δεν είναι μυστικό Δεν ανακάλυψα κάποιο μυστικό. Η βάση είναι η ίδια συνταγή που χρησιμοποιώ όταν ανοίγω φύλλο για πίτες. Την έχω από παλιά και δεν είναι κάτι που κρατάω για μένα – κυκλοφορεί παντού, από στόμα σε στόμα, και σ...

Η πρώτη φορά που το είδα αλλιώς Δεν θυμάμαι την ακριβή μέρα, αλλά θυμάμαι την αίσθηση. Ήταν ένα απόγευμα, μέσα στο σούπερ μάρκετ, όταν πήγα να πάρω ένα δροσερό ρόφημα – κάτι μικρό, απλώς για να δροσιστώ. Για κάποιο λόγο, αυτή τη φορά, αντί να το πετάξω κατευθείαν στο καλάθι, το γύρισα και κοίταξα την ετικέτα. Και τότε ξεκίνησαν όλα. Διάβασα λέξεις που δεν είχα ξαναπροσέξει: αρωματικές ύλες, γλυκαντικά, χρωστικές ουσίες, βενζοϊκό νάτριο. Όλα αυτά, μέσα σε ένα μπουκαλάκι λίγων γραμμαρίων. Δεν τρόμαξα, αλλά ένιωσα σαν κάτι να έσπασε μέσα μου. Ήταν σαν να μου τραβούσε κάποιος την κουρτίνα και να έβλεπα πίσω από τη βιτρίνα. Δεν είπα "θα τα κόψω όλα", αλλά από τότε άρχισα να διαβάζω. Να παρατηρώ. Να σκέφτομαι. Όλα έτοιμα – όλα εύκολα, αλλά... Μέχρι τότε, είχα μάθει να θεωρώ ότι το έτοιμο είναι λύση. Όχι ανάγκη. Δεν είχα χρόνο, δεν είχα διάθεση, δεν ήθελα να πλένω κατσαρόλες. Ήθελα να φάω πρωινό; Έπαιρνα κάτι απ’ έξω και καθάρισα. Ήθελα μεσημεριανό; Έτοιμο φαγητό ή κάτι από το ράφι ...

Από πού ξεκίνησα Ξεκίνησα από το ψυγείο. Κυριολεκτικά. Δεν είχα κάποιο πρόγραμμα στο χέρι, ούτε κάποιον μεγάλο στόχο. Το μόνο που ήθελα ήταν να πάψω να τρώω βιαστικά, χαοτικά και χωρίς να καταλαβαίνω τι μπαίνει στο σώμα μου. Δεν είχα σκοπό να γίνω «τέλεια» ή να ακολουθήσω καμία τάση. Ήθελα απλώς να κάνω λίγο πιο καθαρή τη σχέση μου με το φαγητό. Άνοιξα το ψυγείο και κοίταξα μέσα. Όχι με κριτική διάθεση, αλλά με ειλικρίνεια. Τι είχα επιλέξει; Τι είχα αγοράσει γιατί το λαχταρούσα, και τι επειδή πίστευα ότι "πρέπει"; Τι σημαίνει για μένα καθαρή διατροφή Καθαρή διατροφή για μένα δεν σημαίνει αυστηρότητα, δίαιτα ή λίστες. Δεν έχει απαγορευμένα. Δεν είναι απόφαση της στιγμής. Είναι μια ήπια αλλαγή ρυθμού. Ένας τρόπος να ξανασυνδεθώ με το φαγητό ως κάτι αληθινό και όχι σαν πρόβλημα προς επίλυση. Σημαίνει: Να ξέρω τι τρώω. Να το διαλέγω εγώ, όχι από βαρεμάρα ή πανικό. Να το μαγειρεύω όποτε μπορώ. Να το τρώω ήρεμα, χωρίς να κάνω άλλα πράγματα ταυτόχρονα. Ξεκίνησα με τα απλά Δεν έκανα ...

Δεν με έμαθαν να κοιτάω τις ετικέτες Δεν μεγάλωσα σε σπίτι που κοιτούσαμε τις ετικέτες στα τρόφιμα. Δεν υπήρχαν συζητήσεις για συστατικά, αριθμούς Ε, ή γιατί ένα τρόφιμο είναι τόσο γλυκό, τόσο έντονο, τόσο... πολύ. Πηγαίναμε στο σούπερ μάρκετ, διαλέγαμε ό,τι φαινόταν νόστιμο, ό,τι ήταν γρήγορο να μαγειρευτεί ή απλώς έτοιμο για κατανάλωση. Οτιδήποτε έμοιαζε λαχταριστό, έμπαινε στο καλάθι. Και κανείς δεν αναρωτιόταν για κάτι παραπάνω. Και εγώ, όπως ήταν φυσικό, πήρα τη σκυτάλη. Έμαθα να διαλέγω με το μάτι και με τη λαχτάρα της στιγμής. Το μόνο κριτήριο ήταν η γεύση. Η απόλαυση ήταν στο προσκήνιο, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Δεν μπορώ να πω ότι αυτό ήταν "λάθος". Απλώς έτσι έμαθα. Η πρώτη φορά που διάβασα μια ετικέτα Κάποια στιγμή, χωρίς να θυμάμαι πώς ακριβώς, έπεσα πάνω σε μια ετικέτα προϊόντος. Ίσως από περιέργεια, ίσως επειδή είχα χρόνο, ίσως επειδή κάποιος το ανέφερε. Τη διάβασα και ένιωσα σαν να διαβάζω μια άλλη γλώσσα. Πολλές λέξεις μου ήταν άγνωστες. Ονόματα, αριθμοί, λέξεις...

Πριν το πλιγούρι Δεν ήμουν ποτέ από εκείνες που πρόσεχαν τι τρώνε. Όχι γιατί δεν με ένοιαζε, αλλά γιατί δεν είχα μάθει αλλιώς. Για χρόνια, το φαγητό ήταν απλώς κάτι που έπρεπε να γίνει. Να χορτάσω, να συνεχίσω. Δεν με απασχολούσε από τι αποτελείται, πώς μαγειρεύεται ή τι σημαίνει η γεύση του. Κάποιοι γύρω μου είχαν από νωρίς μία φυσική σχέση με την κουζίνα και τα υλικά – εγώ όχι. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να αρχίσω να προσέχω, να δοκιμάζω, να ξεχωρίζω. Και όχι μόνο τις γεύσεις, αλλά και τα ίδια τα υλικά. Να μάθω τι μου αρέσει πραγματικά. Όχι τι πρέπει να φάω. Όχι τι συνηθίζεται. Όχι τι γράφει μια συνταγή ή τι προτείνει μια διατροφή. Να ανακαλύψω εκείνο το κάτι που με γεμίζει και μου ταιριάζει. Η δεύτερη ματιά Το πλιγούρι ήταν για μένα ένα από τα πιο παρεξηγημένα υλικά. Το έβλεπα στα ράφια των σούπερ μάρκετ και το προσπερνούσα. Ήταν εκεί, σιωπηλό, σε ένα διάφανο σακουλάκι ή ένα λιτό κουτί, δίπλα σε άλλα δημητριακά και όσπρια. Το μυαλό μου το είχε κατατάξει αυτόματα στην κατηγο...