Για μια καθαρή διατροφή!

  Δεν ξεκίνησα με κάποιο μεγάλο πλάνο. Δεν αποφάσισα ότι «από αύριο αλλάζω». Το μόνο που ήξερα ήταν πως είχα κουραστεί. Όχι από το σώμα μου ή τις επιλογές μου, αλλά από μια επαναλαμβανόμενη γεύση – πάντα ίδια, πάντα τυποποιημένη. Πακετάκια με “γεύση τυρί”, ψωμάκια “με γέμιση”, έτοιμα πράγματα που έτρωγα σχεδόν μηχανικά. Και κάπου εκεί, χωρίς να το πολυσκεφτώ, άρχισα να θέλω κάτι διαφορετικό. Από το «εύκολο» στο αληθινό Για χρόνια είχα συνηθίσει το γρήγορο φαγητό. Πατατάκια, μπισκότα, ζυμαρικά με σάλτσες του εμπορίου, τοστ στο πόδι. Δεν έμπαινα στη διαδικασία να αναρωτηθώ αν μ’ αρέσει στ’ αλήθεια αυτό που τρώω. Έτρωγα ό,τι ήταν βολικό, ό,τι ήταν διαθέσιμο. Αλλά όσο περνούσε ο καιρός, άρχισα να νιώθω ότι κάτι λείπει. Δεν ήταν πείνα – ήταν απουσία σύνδεσης. Έτρωγα χωρίς να καταλαβαίνω τι κρατάω στο πιάτο μου, τι μπαίνει στο στόμα μου. Ήταν σαν το φαγητό να έχασε το νόημά του. Το πρώτο πιάτο Μια μέρα, χωρίς λόγο, αποφάσισα να μαγειρέψω κάτι μόνη μου. Άνοιξα το ψυγείο και είδα μερικά λα...

Ξέρεις πολύ καλά — όπως κι εγώ — πώς είναι όταν γίνεται χαμός. Τρέχεις από το ένα στο άλλο, δεν έχεις προλάβει να μαγειρέψεις, το ψυγείο είναι μισοάδειο και η πείνα χτυπάει κόκκινο. Κι όμως, κάπου μέσα σου, λες: "Όχι, δεν θα φάω κάτι τυχαίο. Θέλω να το κρατήσω καθαρό." Δεν χρειάζεται να είναι περίπλοκο. Αρκεί να είναι τίμιο. Πρώτα κοιτάζω τι έχω Δεν ξεκινάω από συνταγές. Ξεκινάω από το ντουλάπι. Τι υπάρχει; Τι μπορώ να φτιάξω με τρία υλικά χωρίς να μείνω με τις ώρες στην κουζίνα; Τι δεν θέλει μαγείρεμα; Ποιοι συνδυασμοί βγαίνουν από αυτά που ήδη υπάρχουν. Αν έχω αυγά ή βρασμένα όσπρια, αν βρω μια ντομάτα ή λίγο ρύζι από χτες, νιώθω ότι κέρδισα. Αν όχι, κοιτάω τα πιο συνηθισμένα — γιαούρτι, φέτα, πατάτες, ωμούς ξηρούς καρπούς, παξιμάδια, φρούτα, ταχίνι. Δεν ψάχνω κάτι "τέλειο". Ψάχνω κάτι αληθινό. Οι πιο γρήγορες λύσεις μου Υπάρχουν κάποια πράγματα που σχεδόν πάντα έχω στο σπίτι. Και ακόμα κι όταν δεν έχω, ξέρω ότι μπορώ να τα βρω εύκολα. Αυτά με έχουν σώσει άπειρες ...

Τα Ε στα τρόφιμα: Τι ρόλο παίζουν και γιατί με απασχολούν Πολλές φορές όταν ψωνίζω στο σούπερ μάρκετ, πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει τις ετικέτες. Όχι από άγχος, ούτε από φόβο. Από περιέργεια. Πίσω από μια απλή συσκευασία, κρύβεται συχνά ένα μικρό κείμενο – ένα κατεβατό από λέξεις, αριθμούς, σύμβολα. Ένας ολόκληρος κόσμος. Ο κόσμος των προσθέτων. Δεν τα φοβάμαι. Απλώς θέλω να ξέρω. Ο ρόλος των "Ε" Τα πρόσθετα τροφίμων – αυτά τα γνωστά μας "Ε" – δεν μπήκαν τυχαία στα προϊόντα. Κάθε ένα από αυτά εξυπηρετεί κάποιο σκοπό. Κάποιο διατηρεί τη φρεσκάδα, κάποιο δίνει χρώμα, κάποιο βοηθά τα υλικά να «δένουν» μεταξύ τους. Το ψωμί δεν μπαγιατεύει. Η σάλτσα μένει αναλλοίωτη. Το παγωτό έχει βελούδινη υφή. Η μαγιονέζα δεν κόβει. Όλα χάρη σε μικρές ποσότητες από αυτές τις ουσίες. Δεν είναι όλες ίδιες, ούτε όλες με την ίδια λειτουργία. Γι' αυτό και χωρίζονται σε κατηγορίες – ανάλογα με το ρόλο που παίζουν. Συντηρητικά: το πάγωμα του χρόνου Αυτή είναι η πιο διαδεδομένη ομάδα. Τα...

Δεν φανατίζομαι, ούτε βλέπω τα πράγματα άσπρο-μαύρο. Αλλά προσπαθώ, όσο γίνεται, οι επιλογές μου να είναι καθαρές. Αυτά που τρώω θέλω να με κρατάνε, χωρίς να με βαραίνουν ή να με φουσκώνουν. Είναι ο δικός μου τρόπος να φροντίζω τον εαυτό μου, χωρίς πίεση, χωρίς τύψεις, χωρίς φασαρία. Δεν ακολουθώ προγράμματα, ούτε μετράω θερμίδες. Απλώς έχω ένα δικό μου μέτρο. Και αυτό το μέτρο λέει πάνω-κάτω τα εξής: Πρωινό με καθαρότητα και απλότητα Το πρωί θέλω κάτι που με κρατάει. Όχι κάτι αγοραστό απ’ έξω, που ξέρω ότι θα με αφήσει πεινασμένη σε μία ώρα. Θέλω κάτι που μου είναι γνώριμο, που μπορώ να το ετοιμάσω γρήγορα. Μπορεί να είναι λίγο ψωμί με κοτόπουλο κομμένο σε λεπτές φέτες. Ή ένα γιαούρτι και μία μπανάνα. Ή παξιμάδι με λάδι και φέτα. Τίποτα το περίπλοκο, τίποτα το «τέλειο». Μόνο κάτι απλό και καθαρό, που με χορταίνει χωρίς να με βαραίνει. Σπιτικό μεσημεριανό με καθαρά υλικά Το μεσημέρι, φτιάχνω κανονικό φαγητό, όπως αυτό που θα έτρωγα μικρή. Μπριάμ με λίγη φέτα. Κοτόπουλο στο φούρνο με πα...

  Δεν ψάχνω το τέλειο – θέλω όμως να ξέρω τα βασικά Στην αρχή, όταν άρχισα να παρατηρώ τι βάζω στο καλάθι μου, δεν ήξερα τι να κοιτάξω. Πήγαινα στο σούπερ μάρκετ και έβλεπα τις ετικέτες από περιέργεια. Μόνο που όσο τις κοιτούσα, τόσο πιο πολλά ερωτήματα μου γεννιούνταν. Πολλά από τα προϊόντα που θεωρούσα “απλά” ή “καθημερινά”, είχαν πίσω τους μια λίστα συστατικών που δεν μπορούσα να προφέρω καν. Και τότε άρχισα να σκέφτομαι: χρειάζονται όλα αυτά; Αν δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι, θέλω να το φάω; Δεν είναι ότι έπαψα να αγοράζω. Ούτε μπήκα στη διαδικασία να τα απορρίψω όλα. Απλώς, σιγά-σιγά, έμαθα να διαβάζω λίγο πιο συνειδητά. Τι κοιτάζω πρώτα Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν πιάσω ένα προϊόν από το ράφι είναι να κοιτάξω τη λίστα των συστατικών. Ούτε θερμίδες, ούτε λιπαρά. Μόνο τα συστατικά. Τι περιέχει; Πόσα υλικά έχει μέσα; Τα αναγνωρίζω; Αν ένα γιαούρτι έχει 12 υλικά, και τα μισά δεν τα καταλαβαίνω, απλώς σταματάω λίγο και σκέφτομαι. Γιατί να είναι τόσο πολύπλοκο; Είναι όντως γιαού...

Όταν αποφάσισα να ξεκινήσω καθαρή διατροφή, ήμουν σίγουρη ότι το είχα. Είχα διαβάσει τα πάντα. Είχα ακούσει, είχα δει βίντεο, είχα κρατήσει σημειώσεις. Ήξερα θεωρητικά τι σημαίνει καθαρή διατροφή, τι σημαίνει “αληθινό” φαγητό. Και με την πρώτη ευκαιρία, έκανα αυτό που πίστευα πως έπρεπε: γέμισα το ψυγείο μου με φρέσκα λαχανικά, το ντουλάπι μου με «υγιεινές» επιλογές, και άδειασα από τα ντουλάπια οτιδήποτε θύμιζε επεξεργασμένο. Αγόρασα κουρκουμά, μπρόκολο, βρώμη, ακόμα και κινόα — που να πω την αλήθεια, δεν ήξερα τότε ούτε πώς να τη μαγειρέψω, ούτε αν μου άρεσε. Απλώς ήξερα ότι ανήκει στα “καθαρά”. Πέταξα μπισκότα, πατατάκια, όλα τα σνακ, κι ένιωσα ότι κάνω επιτέλους κάτι σωστό για μένα. Η παγίδα της υπερβολής Στην αρχή, μπήκα σε φουλ “καθαρή” φάση. Τίποτα επεξεργασμένο, τίποτα με ζάχαρη, ούτε καν σπιτική μαρμελάδα που είχε μέσα μέλι. Ένιωθα περήφανη, αλλά μέσα μου υπήρχε και ένας μικρός φόβος: “Αν κάνω λάθος και φάω κάτι που δεν είναι ‘τέλειο’, το χαλάω;” Και κάπου εκεί άρχισαν τα διλή...

Θυμάμαι την πρώτη φορά που μπήκα στο σούπερ μάρκετ με στόχο να ψωνίσω τρόφιμα με βάση την καθαρότητά τους.  Ειλικρινά, ένιωσα ένα μικρό σοκ. Όχι γιατί τα τρόφιμα ήταν κάτι καινούργιο, αλλά γιατί πρώτη φορά κοίταζα πραγματικά τι έπαιρνα. Γυρνούσα στους διαδρόμους και έβλεπα πολύχρωμα κουτιά με καρτούν, έτοιμα φαγητά σε κονσέρβα, σνακ με τεχνητές γεύσεις και αναψυκτικά με γεύσεις απ’ όλο τον πλανήτη.  Και για λίγο σκέφτηκα: θα καταφέρω να φάω καθαρά όπως θέλω; Για να μην χαθείς κι εσύ όπως εγώ τότε, κράτα αυτά: Αν διαβάζω μια ετικέτα και δεν καταλαβαίνω τι λέει, την αφήνω. Δεν είμαι χημικός και δεν θέλω να γίνω.  Αν ένα προϊόν έχει μέσα πολυβινυλοπολυπυρρο λιδόνη ή ακετυλιωμένο όξινο φωσφορικό άμυλο , τότε μάλλον δεν είναι για μένα.  Δεν έχει να κάνει με το αν είναι καλό ή κακό – απλά δεν ανήκει στην κουλτούρα του φαγητού που θέλω να κρατήσω. Αποφεύγω τρόφιμα που κρατάνε “αιώνες” Δεν μιλάω για το ρύζι ή τα φασόλια, αλλά για σνακ, μπάρες, σάλτσες έτοιμες, και...

  Ρεβύθια με ένα ντρέσινγκ που θα σε κάνει να τα ξαναγαπήσεις Δεν ήμουν ποτέ η μεγαλύτερη fan των ρεβυθιών. Όχι γιατί δεν μου άρεσαν, αλλά γιατί τα είχα πάντα συνδέσει με κάτι άνοστο, άχαρο, "πρέπει να τα φάω γιατί είναι υγιεινά". Μέχρι που μια μέρα, δοκίμασα να τα φτιάξω αλλιώς — με ένα ντρέσινγκ που δεν έχει τίποτα περιττό, αλλά είναι τόσο γεμάτο γεύση που μεταμορφώνει το πιάτο. Ξέρεις, καμιά φορά δεν χρειάζονται πολλά. Χρειάζεται απλώς ένα υλικό-κλειδί που θα ενώσει τα υπόλοιπα και θα δώσει χαρακτήρα. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό το ντρέσινγκ είναι η καρδιά όλου του πιάτου. Το απλό γίνεται υπέροχο Τα ρεβύθια τα βράζω όπως συνήθως – μούλιασμα από το βράδυ, και μετά αργό βράσιμο μέχρι να γίνουν τρυφερά. Δεν χρειάζεται κάτι περίπλοκο. Το μαγικό, όμως, ξεκινάει όταν φτιάχνω το ντρέσινγκ. Σε ένα βαθύ μπολ, τρίβω: 1 μεγάλο κρεμμύδι, να βγάλει τα ζουμιά του, 1 σκελίδα σκόρδο (ναι, ωμό, τριμμένο), προσθέτω μισό φλιτζάνι του τσαγιού μηλόξιδο, λίγο λεμόνι 4 κουταλιές της σούπας ελαιό...

  Τι είναι τα συντηρητικά; Τα τρόφιμα, από τη φύση τους, αλλοιώνονται. Αν μείνουν εκτεθειμένα για λίγο καιρό, αλλάζουν υφή, μυρωδιά, γεύση. Μερικά χαλάνε μέσα σε ώρες. Άλλα κρατούν λίγες μέρες. Γι’ αυτόν τον λόγο χρησιμοποιούνται τα συντηρητικά: ουσίες που προστίθενται στα τρόφιμα για να καθυστερήσουν αυτήν τη φυσική αλλοίωση. Δεν τα κάνουν άφθαρτα, αλλά τους χαρίζουν περισσότερο χρόνο. Τα συναντάμε παντού. Σε συσκευασμένα προϊόντα, σε κατεψυγμένα, σε έτοιμα γεύματα, ακόμα και σε τρόφιμα που φαίνονται «φρέσκα». Πού βρίσκονται; Υπάρχουν πολλές κατηγορίες συντηρητικών, ανάλογα με τη χρήση τους. Ορισμένα από τα πιο κοινά είναι: Νιτρώδη και νιτρικά άλατα – κυρίως στα αλλαντικά. Βοηθούν στο χρώμα και καθυστερούν την ανάπτυξη βακτηρίων. Βενζοικό νάτριο – σε μαρμελάδες, τουρσιά, αναψυκτικά. Θειώδη (π.χ. Ε220) – σε αποξηραμένα φρούτα και κρασί. Σορβικό οξύ (Ε200) – σε τυριά, μαρμελάδες, αλλαντικά. Προπιονικά άλατα (Ε280) – σε ψωμιά, φρυγανιές και άλλα αρτοσκευάσματα. Αν κοιτάξεις την ...